26/12/16

Ao longo de moitos anos unha forma de asegurarse atención médica era pagando a “Iguala”. É dicir, unha cota mensual, trimestral ou anual a un médico ou practicante. Era unha especie de seguro que en Bueu, ao igual que en moitos sitios do país perdurou ata o último cuarto do século pasado e que desapareceu practicamente no ano 1989[1]; ano desde o que a asistencia sanitaria en España é universal e gratuíta.
O prezo estipulado polos servizos médicos o puña o facultativo, aínda que as veces consensuado cos posibles pacientes. No caso dunha cidade ou dunha vila con varios médicos, estes tiñan que pórse da cordo, a través dunhas normas, para evitar roces entre eles e para distribuír o número de pacientes.
Iso requiría asinar uns estatutos nos que o cadro médico tiña que asinar todos.
Aquí vou mostrar, a modo de exemplo, a Acta do acordado polos médicos de Bueu, Rogelio Val Barros, Ignacio Lis, José Mato Soto e Luís Prieto García, no mes de abril do ano 1925 que fixeron pública no Boletín do Colexio Médico (páx. 7-9) de xullo dese mesmo ano: 

Dicir ao respecto que coexisten hoxe en día no mundo da medicina, aínda que de forma residual, o réxime de igualas con outros seguros e as “cotas” da Seguridade Social.  


[1] A súa formulación lexislativa emana da Lei Xeral de Sanidade de 1986.

15/12/16


Inicio aquí una serie descontinua de entradas do blog que, ao longo dun tempo, fale de multas en distintos períodos da nosa historia. A desculpa son as multas, o relevante é o motivo das mesmas que nos axudarán un pouquiño a entrever comportamentos persoais e, sobre todo, preocupacións sociais ou institucionais.
‘Ameaza’ de multas do arcebispo aos curas de Bueu
Na visita, tal como o dispuña o “Ritual Romano e Canónicas disposicións”, do Ilmo. Sr. D. Caetano Gil Taboada, Arcebispo e Sr. de Santiago á Fábrica San Martiño de Bueu o 18 de xullo do ano 1747, sendo cura reitor desta D. Caetano de Barcenilla resolveu entre outras cousas os Mandatos:
Multa dun ducado: ao clérigo que non leve sotana, peliza e bonete nas funcións da igrexa. Extensiva a multa ao cura ou reitor da parroquia que o permita:
 Que este cura non admita a clérigo algún a funcións na súa igrexa sen que leve e se poña sotana, peliza e bonete, so pena ao clérigo que o fixese, e ao cura, ou prior que o disimulase, ou consentise,  a un ducado.
Multa dun ducado: ao clérigo que celebre a misa sen sotana:
 E baixo esta mesma pena ningún presbítero celebre o santo Sacrificio da Misa sen loba [sotana] ou, polo menos, sotanilla, que se comprará nesta igrexa dentro de dous meses a costa do Caudal da súa fábrica”
Como deben ir os curas vestidos ás romarías, feiras,...:
 Que así os presbíteros e ordenados de orde sacro como os de menores [subdiácono, exorcista, acólito, hostiario e lector] que gozan do foro eclesiástico non concorran ás romarías, feiras e máis funcións, e presentes públicas sen hábito honesto e correspondente ao seu estado, gola e colo ou, polo menos, con esta insignia para que sexan coñecidos e respectados como é debido”.
Os curas non poden facer exorcismos:
 Que ningún sacerdote secular poida exorcizar, nin facer escritores sen especial e expresa licencia nosa”.

04/12/16

Estamos a mediados do ano 1839 e presidía a alcaldía de Bueu Manuel González. Este recibe unha carta do Gobernador Civil, José Valladares na que lle transcribe a denuncia cun médico que exerce en Bueu, Mº José Puyol, fai doutro suposto médico-intruso, para que o investigue á vez que lle pide información do denunciante de se “é profesor aprobado de medicina ou ciruxía e se presentou a ese Concello o correspondente titulo que así o acredite”.
Desta noticia o alcalde tiña coñecemento pois o José Puyol xa llo denunciara verbalmente e por escrito.
O raro de todo isto é que ninguén se preocupara de, polo menos, investigar ao suposto infractor, Antonio Meira, xa que o acusaban de exercer a medicina no noso concello como “intruso na ciencia de curar” e do que se pedía cesara nas súas prácticas. Moi ao contrario “antes ben o Meira seguía con maiores excesos”.
 Transcrición da carta do gobernador ao alcalde de Bueu:
O que asina Licº Mº José Puyol, en papel de 4 do corrente, dime o que sigue: ‘Despois suplicado verbalmente por dúas veces á D. Manuel González Alcalde constitucional de Bueu e xurisdición mandase cesar nos seus excesos á Antonio Meira intruso na ciencia de curar e vendo que as referidas súplicas non producían o efecto que en xustiza era de esperar, antes ben o Meira seguía con maiores excesos: en 24 do anterior oficiei ao Sr. Alcalde cuxo oficio entreguei ao Secretario do Concello por estar aquel ausente para que con ará que me manifeste o canto lle connote ou poida indagar sobre o asunto, engadindo se o citado Puyol é profesor aprobado de medicina ou cirurxía e se presentou á ese Concello o correspondente título que así o acredite.
Deus gue. á V. mos as Pontevedra 29 de xullo de 1839

José Valladares’