Neste ano no que o Día das Letras Galegas estivo dedicado ao D. José
Filgueira Valverde. Agora que pasou o vórtice de actividades, loas,
deostamentos,... quero poñer dúas pinceladas relacionadas co “vello profesor”
que sirvan soamente como pequenos recordos.
Carballeira fixo unha pequena recensión do seu libro “O baldaquino en
Galicia denantes do arte barroco” que Filgueira escribira con Fernández Ojea. A
dito fascículo o cataloga dun “fondo
valor pedagóxico”. E remata dicindo que serve para mostrar fora de Galicia
que aquí temos xente que se preocupa por estudar “o que somos e o que temos na nosa terra.
Parécenos este labor fundamental para
botar raíces dunha nova Galicia, porque un pobo comeza por asentarse
historicamente cando discorre o seu pensamento cientificamente, sobre o camiño da
razón, onde as cousas son tal como son e sábese por que.
Os señores Filgueira e Fernández Ojea
puxeron coa súa obra un fito máis na nosa nova cultura”
-------
A D. José Filgueira o lembro como profesor na súa etapa de Procurador en
Cortes. Cito isto último porque na ousadía rebelde cando mozo recrimineillo
sutilmente para, rapidamente e ante a súa reacción nerviosa, tornalo en
xustificacións de utopías persoais que lle agradaron máis do previsto e me
valeron un recoñecemento inmerecido ao longo da miña etapa no instituto. Froito
desa consideración foi que habendo rexeitado a súa proposta de ser Estrepsíades
ou Sócrates, na obra As nubes de Aristófanes, non o puiden
facer co papel do “Racionamento Xusto” o que me permitiu coñecer a unha persoa,
que con todas as súas contradicións, tomou o rol de profesor-guía que, á vez,
imbuía dunha cultura sen fronteiras.
Ningún comentario:
Publicar un comentario